Los galeses Manic Street Preachers acaban de publicar su disco número trece y lleva por título Resistance Is Futile.Tras la interesante doble entrega del melancólico Rewind the Film (2013) y del más alternativo Futurology (2014), James Dean Bradfield, Nicky Wire y Sean Moore han entregado un disco más sujeto a los cánones de los Manic Street Preachers post Richey Edwards. MANIC STREET PREACHERS: RESISTANCE IS FUTILE (180 GRAM) (LP+CD) - LP. Limited Edition, 180 gram, Includes The Album On CD. 0907 930 264 dvdbest@dvdbest.sk; 'International Blue' is the first new release from MANIC STREET PREACHERS in four years and is available today in the U.S. Taken from the band's thirteenth studio album RESISTANCE IS FUTILE out on Get shortened URL. From Wikipedia, the free encyclopedia. [1] glam metal. " Motown Junk " is the second single by Welsh alternative rock band Manic Street Preachers. It was released on 21 January 1991. Release[edit] "Motown Junk" was released on 21 January 1991 by record label Heavenly, the band's first release on this label. It peaked at Resistance is Futile (deluxe) double CD (with Amazon AutoRip) by the Manic Street Preachers released Friday 13th April 2018 on the Columbia label (Sony Music) is magnificent! An auspicious release-date meaning: a completed-cycle (elevation: ascending or descending?). 12 songs on CD1 (including The Anchoress singing on: Dylan and Caitlin - the The Manic Street Preachers bassist and lyricist is finishing up his last few bits of promo in London for their 13th album Resistance is Futile, before heading back home to Wales. 9OL8UyF. - 7/10 7/10 Summary Toiling to resolve their populist tendencies with artiness, ‘Resistance Is Futile’ might be the most emotionally honest Manic Street Preachers album yet. It’s perhaps fitting for a band as multi-faceted in their identity and approach as the Manic Street Preachers that the title of their 13th album, Resistance Is Futile, should have such an ambiguous meaning. In the context of the political upheaval of the last few years, is it a call to arms to confront changing times, or is it an acceptance of defeat in the face of it? There hasn’t even been any hard clues as to the band’s intentions going forwards, with songwriter and chief spokesperson / propagandist Nicky Wire describing Resistance Is Futile as “either a new era or the end”. Of course, the Manics have been in this kind of sentimental territory before with 2010’s Postcards From A Young Man, which was billed by Wire as “one last shot at mass communication”, but this is a band that’s always reserved the right to contradict itself. The It’s possible to see Resistance Is Futile as the third creative re-grouping of the Manics’ career, after the disappearance of their talismanic songwriter Richey Edwards forged the defiant Everything Must Go and the prospect of irrelevance sparked the glorious re-birth of 2007’s Send Away The Tigers. But where those two triumphs were born out of tragedy and necessity, Resistance Is Futile comes off the back of a very successful and creatively fertile period for the Manics. After the consecutive glories of 2013’s pastoral, folk-influenced Rewind The Film and the fearless, European artiness of 2014’s Futurology, two very different records, there doesn’t seem to be any external compulsion for Wire’s existential attitude this time around, other than the long-term future the Manics see for themselves. Perhaps it’s the 20th anniversary The Holy Bible and Everything Must Go tours (not to mention the pretty hilarious Wales Euro 2016 anthem…) that’s brought this on, but it now seems to be a question of what the Manics want from themselves, all now a year away from their fifties, as opposed to what others might expect of them. Both musically and thematically, Resistance Is Futile seems to be attempting to reconcile two contradictory versions of the Manics that they’ve flitted between in various stages of their long career: the one looking optimistically towards the future, of rousing anthems and fearless rhetoric, which brought us Everything Must Go and Send Away The Tigers, and the pensive and melancholic Manics, the regret-filled and self-doubting Manics that recorded This Is My Truth Tell Me Yours and Rewind The Film. It wrestles to resolve their populist tendencies with their artful ones, to address the turmoil of the outside world and their place within it, and does so pretty successfully, barring a handful of ideas that don’t really work. As such, Resistance Is Futile is arguably the most honest Manics album, though far from being their best. The album’s mood is set immediately with the lush, string-swept ‘People Give In’. Beset with worry, insecurity and a sense of all things being transitory, James Dean Bradfield exuding empathy with simple truths like “people get tired / people get old”, it’s the Manics at their most humanistic – downcast, yet defiant and stoic. Exceptional lead single ‘International Blue’, dedicated to post-war French artist Yves Klein, is a precision-targeted exocet missile of FM rock, anthemic in the same way as ‘Motorcycle Emptiness’ and peacocking with autumnal joy. It’s a bit of an outlier for the record in general, as it’s by far the most radio-friendly moment, but there’s other moments of panorama too. The reflective ‘Distant Colours’ is a sullen beauty, bemoaning the loss of ideology and certainties in the modern world and blown up to the “widescreen melancholia” that Wire feels encapsulates the album as a whole. The Manics, who’ve always been switched-on, have seen an awful lot of social, political and pop music change in their time, find themselves in a great position to critique the state of the world in 2018, even though we’re dimensions away from the punk and nihilist attitude of Generation Terrorists. The same sentiment is echoed later in the glorious ‘Hold Me Like A Heaven’, with Bradfield sounding bewildered and pained when he looks at atomised, alienated Britain in 2018 beset with cultural nostalgia (“all the ties that bind have come undone… what is the future of the future?”). Nicky Wire delivers a very personal moment on ‘Liverpool Revisited’, echoing the sentiments of 1998 song ‘ regarding the Hillsborough disaster, only this time applauding the courage and stamina of the victims’ families. Wire takes the microphone himself on muted album closer ‘The Left Behind’, taking a phrase popularised during the Brexit referendum and turning it into a rumination on the Manics’ current state. The musical polarisation between classicism and futurism is perhaps illustrated best by comparing two of Resistance Is Futile’s best tracks. The machine throb underpinning ‘Sequels Of Forgotten Wars’ is a continuation of Futurology’s pan-European outlook, while the orchestrated, detailed pop of ‘Dylan & Caitlin’, a duet sung with Welsh chanteuse The Anchoress, tells the story of the Thomases’ alcohol-fuelled romance. It fits into a great lineage of Manics duets (‘Little Baby Nothing’ and ‘Your Love Alone Is Not Enough’ being the very best, obvs) and is the kind of thing that only they can do and make it work. However, there are a small handful of moments on Resistance Is Futile that aren’t as resonant as the majority of the tracks. The low-key ‘Vivian’, concerning photographer Vivian Maier, is intelligent but lacks the musical heft to register proper impact with the listener. The back-to-back ‘In Eternity’, which turns potentially interesting European art-rock influences into a bit of a slog, and the clumsy rocker ‘Broken Algorithms’ threaten to derail the album entirely near the end, before the expansive ‘A Song For The Sadness’ picks things up just as they’re petering out. But they’re minor complaints in the context of an album that stands up wonderfully to repeated listens, just like its immediate predecessor Futurology. A sense of history, pride, even hope for the future, course through the album’s veins and blaze behind its eyes, but the most single most important thing that Resistance Is Futile represents is that, even as they prepare to enter their fourth decade, the Manic Street Preachers are still committed to progress and self-discovery. Many bands less than a third of their age have long since surrendered this impulse, the element that separates the enduring greats from the fleetingly fashionable. As for the album’s place in in the Manics’ wider discography, that will become clearer over time – despite its inconsistency, every individual Manics fan will see something different they love in Resistance Is Futile. (7/10) (Ed Biggs) Listen to Resistance Is Futile by Manic Street Preachers here via Spotify, and tell us what you think below! Wykonawca: Manic Street PreachersWytwórnia: Sony Music PolskaRok wydania: 2018Gdyby te piosenki nie były dobre, nigdy byśmy ich nie wydali, jak twierdzi Nicky Wire. Dla Manic Street Preachers ich trzynasty longplay „Resistance is Futile”, był od samego początku czasem próby. Dwa ostatnie albumy zespołu – „Rewind the Film” oraz „Futurology” – chociaż jak zawsze chwalone przez krytykę i fanów, były wyczerpujące pod kątem kreatywności. Manics wydają swoje płyty w tempie niespotykanym jak na rock’n’rollowy zespół, z niesamowitą regularnością oraz konsenwencją. „Resistance is Futile” był pisany i komponowany w niejakich mękach przez cztery lata, co stanowi najdłuższą przerwę pomiędzy kolejnymi albumami w historii tego zespołu. Przyzwyczajona do ich dyscypliny i kreatywności publiczność mogła obawiać się, czy zespół nie wyczerpał swoich pokładów twórczej energii. Do tego doszła zmiana wydawcy, nowe studio, opóźnienia natury logistycznej... nowy album musiał być czymś, jeśli nie wielkim, to na pewno wartym tej ciężkiej pracy i oczekiwań. I oto, gdy już jest, zaprawdę powiadam – to jeden z najlepszych krążków Manics. James Dean Bradfield zapowiadał, że zespół sięgnął do tych inspiracji, jakie zrodziły ich dwa najpopularniejsze dzieła: debiutancki „Generation Terrorists” oraz bestsellerowy „Everything Must Go”. Energia tego pierwszego oraz przebojowość drugiego przynoszą nam płytę dopieszczoną kompozycyjnie, niezwykle melodyjną, i co zaskakujące jak na Manics – optymistyczną. Nie znaczy to, że weltschmerz z jakiego słyną Walijczycy zniknął; po prostu z wiekiem przybrał nieco inną formę, niż wtedy, gdy jeszcze we czwórkę nagrywali „Motorcycle Emptiness”. Bradfield i Wire ubolewają nad stanem ducha społeczeństwa, nad jego bezgraniczną szaleńczością, histerycznością i obłędem. Powszechna cyfryzacja jest cudem, ale i przekleństwem w jednym. Człowiek ponownie nie jest w stanie okiełznać dzieł swoich rąk, myli marzenia z ambicjami i nigdy nie potrafi wyciągać wniosków ze swoich błedów. Pomimo dosyć ponurych motywów przewodnich, „Resistance is Futile” napawa optymizmem. Dwanaście piosenek tryska energią, pomysłowością, przebojowością oraz zaraźliwą melodyjnością. Rzadko kiedy ten zespół brzmiał tak dopracowanie; ich typowy sound to rock’n’rollowy sturm und drang, z całym towarzyszącym mu inwentarzem. Na „Resistance...” ów czad nadal trwa, ale z każdej strony okala go ciepło melodii oraz obfitość kompozycyjnych ozdobników, przede wszystkim elektronicznych, za które odpowiada Sean Moore. Od „International Blue” chce się skakać, albo chociaż trochę szybciej maszerować. „Vivian” to dynamitowa przypowieść o dziewczynie uzbrojonej w aparat fotograficzny, a „Sequels of Forgotten Wars” to Manics w swojej najlepszej, gniewnej odsłonie. Kulminacją płyty jest jednak „Hold Me Like a Heaven”; ostatni raz zespół napisał piosenkę z takim potencjałem w 1998 – a było to „If You Tolerate This Then Your Children Will Be Next”. Kluczem do przesłania tej płyty jest jej okładka. Ten samuraj, symbol poszanowania tradycji oraz wiecznej walki, to awatar tej trójki muzyków. Nawet jeśli ich walka nie ma sensu (resistance is futile), to oni i tak idą dalej, cios za ciosem. Ich walką jest muzyka, która nie ma sensu sama w sobie; a mimo to codziennie przynosi milionom ludzi na całym świecie tak potrzebny optymizm i duchową strawę. Ten album jest dla Manics czymś własnym, zdobyczą po którą wyruszyli ponad 25 lat temu, a do której dochodzi się krok po kroku, bez możliwości skrótu. To owoc dojrzałości muzycznej, która jest przecież testowana przy każdej kolejnej płycie. Nie ma tu tej dzikości i brudu jaki wypływa chociażby z „The Holy Bible”; jest za to najwyższa klasa kompozytorska, bogactwo instrumentów i zmysł przebojowości. Tradycyjnie, Manics dostarczyli płytę inteligentną, wciągającą i bardzo brytyjską, traktującą muzykę śmiertelnie poważnie, nawet jeśli ona sama jest przede wszystkim Jakub Oślak Connect with Manic Street Preachers: Facebook Twitter YouTube Instagram © Sony Music Entertainment UK Ltd. | Privacy Policy MANIC STREET PREACHERS Resistance Is Futile 2018 Nigdy nie byłem fanem Manic Street Preachers i nie rozumiałem powodu popularności walijskiej kapeli. Nie mają na koncie ponadczasowych hitów (w ogóle trudno jakikolwiek wymienić), nie nagrali żadnego wielkiego, godnego zapamiętania albumu, a jednak od lat zbierają całkiem pozytywne recenzje i dorobili się sporej grupki fanów. Tymi słowami rozpocząłem 4 lata temu recenzję płyty Futurology. Potem nastąpiły pochwały, bo album wyszedł im całkiem zgrabny i zaskakująco udany. Panowie długo pracowali nad następnym krążkiem i oto mamy kolejną porcję gitarowych hitów nie-hitów, opatrzonych bardzo poważnymi tekstami frywolnych piosenek, które zapominamy zaraz po wybrzmieniu. Może jestem uprzedzony? Chyba jednak nie. Po prostu Resistance Is Futile nie umywa się do poprzednika, aczkolwiek słucha się go dość miło. Bardzo dobrze zaczyna płytę utwór People Give In. Nic wielkiego, ale przyjemna melodia, średnie tempo, równo pracująca sekcja, refren nie do powtórzenia – tak właśnie tu jest, słuchasz i zapominasz. Singlowy International Blue robi lepsze wrażenie, jest bardziej dynamiczny, przebojowy, chociaż też bez refrenu. Na brak wyrazistości nie można natomiast narzekać słuchając Vivian – tutaj w głowie zostaje tylko refren, choć samo nagranie jest lżejsze, znacznie bliższe estetyce popu niż rocka (ale w końcu kultywowanie tradycji britpopu to też nic złego). Podobny charakter ma finałowe nagranie The Left Behind, lecz daleko mu do hitowości Vivian. Moimi faworytami na płycie są dwa stricte rockowe utwory – zadziorny, rytmiczny Sequels Of Forgotten Wars z mocną partia gitarową oraz nieco bardziej taneczny Broken Algorithms. Dwie jaskółki wiosny nie czynią, ale miło, gdy bardzo konkretnym, ostrym tekstom towarzyszy równie ostra muzyka. Jeśli chodzi o teksty – te zawsze są ważne w twórczości Manic Street Preachers (w końcu to uliczni kaznodzieje, grupa znana jest ze swoich socjalistycznych poglądów), najlepiej jak oddam głos ich autorowi. Mówi basista Nicky Wire: „Cały krążek jest zbiorem pewnych malutkich hołdów rzeczom, które sprawiają, że twoje życie staje się lepsze – chcemy to przeciwstawić pewnemu pesymizmowi, nerwowości towarzyszącej rozwojowi wypadków na świecie… terroryzm, radykalizm, nacjonalizm… Nie chodzi o to, by uciec od tego wszystkiego, zamykając się w jakiejś nibylandii, to bardziej chyba kwestia zaproponowania naszym słuchaczom czegoś, co może inspirować, pomóc poradzić sobie z klimatem rezygnacji i zwątpienia”. NEWSVIDEOFOTOFELIETONYRECENZJE NEWSVIDEOFOTOFELIETONYRECENZJE RECENZJE Gracjan Kalandyk – „Dwa słowa”Debiut jak lata temu RECENZJE Manic Street Preachers – „Resistance Is Futile”Walijczycy jak lata temu RECENZJE A Perfect Circle – „Eat The Elephant”Warto było lata temu RECENZJE Pawbeats – „OUT”Emocje bez większych lata temu RECENZJE BOKKA – „Life On Planet B”Nie tylko dla fanów „Stranger Things”.4 lata temu RECENZJE Tom Misch – „Geography”Wiosna w mischowym lata temu RECENZJE Gruby Mielzky – „Komik z depresją”Złość, miłość, pokora i lata temu RECENZJE Taconafide – „Soma 0,5 mg”O co ten szum?4 lata temu RECENZJE Hezekiah & Soulpete & Bodziers – „Raw Road”Podwójny na grubym z dusznym lata temu RECENZJE Kali Uchis – „Isolation”Ogień, nie kobieta!4 lata temu RECENZJE Bolewski & Tubis – „Lunatyk”Jazz not dead…4 lata temu RECENZJE Grabek – „Day One”Soundtrack z życia. A jakby z lata temu RECENZJE Frosti Rege – „Young Midas”Charyzma, bezczelność i brudne lata temu RECENZJE Ffrancis – „Off the Grid”Elektronicznie, mrocznie, lata temu RECENZJE Jack White – „Boarding House Reach”Gdy mistrz ignoruje lata temu RECENZJE Król – „Przewijanie na podglądzie”Kraina (electro) lata temu RECENZJE Sonar – „Torino”Muzyka do (za) lata temu RECENZJE Dwa Sławy – “Coś przerywa”Śmiech przez lata temu RECENZJE KęKę – “To tu”Suplement do “Rzeczy”.4 lata temu RECENZJE PRhyme – „PRhyme 2”DJ Premier i Royce Da 5’9” ze świetnym sequelem "PRhyme".4 lata temu RECENZJE PRO8L3M – “Ground Zero Mixtape”Jazda na lata temu « Poprzednie 1 … 12 13 14 15 16 … 54 Następne »

manic street preachers resistance is futile recenzja